11-1-2011

We nemen afscheid van Etosha en daarmee het gebied Kaokoland. Dit was het noordelijkste punt van Namibië dat wij zullen bezoeken. Met een beetje weemoed realiseren we ons dat we beginnen aan de terug weg. De problemen die we onderweg zijn tegengekomen qua kwaliteit van de gravelwegen en de regen, bevestigt dat ons besluit juist is geweest deze vakantie niet verder te reizen tot aan de Caprivi strook en de grens van Angola, maar dat vinden we ergens toch ook wel weer jammer …

Na het ontbijt vragen we of we gebruik mogen maken van de tuinslang die in het gras ligt. De auto ziet er echt niet uit! Je kan niet eens meer zien wat voor een kleur hij heeft en hij zit compleet onder de Etosha klei. Het lukt ons om de auto redelijk toonbaar te maken en we gaan op weg naar Waterberg, zo’n 250 km hier vandaan.

Eerst rijden we naar Outjo met de hoop een internetcafé te vinden, onderweg steken er weer allerlei dieren over. Dit keer iets kleiner dan twee dagen geleden. Met tussenpozen ontwijken we 4 schildpadden in verschillend formaat die allemaal richting het oosten de weg oversteken. De vogels zijn ook nadrukkelijk aanwezig en we vragen ons af waarom die altijd zo laag voor de auto overvliegen. Outjo blijkt een gezellig dorp met ruime gelegenheid tot het gebruik van internet, waarvan de aankondiging hiervan direct te zien is op allerlei reclameborden. Bij een cafeetje met heerlijke espresso en taartjes werken we op ons gemak onze site bij terwijl naast ons een stel Italianen uitgebreid zit te ‘skypen’ met het thuisfront. We bezoeken nog een curio shop en vervolgen onze weg naar Otjiwarongo.

Aangekomen in Otjiwarongo willen we nog even naar de supermarkt en toevallig zien we hier ook een car wash, we vragen of de auto binnen een half uur aan de buitenkant schoongemaakt kan worden. Er wordt hevig getwijfeld maar bij navraag geeft men aan dat het mogelijk is. We gaan bij de Super Spar wat boodschapjes halen en kunnen daar een espresso drinken. Bij terugkomst bij de car wash lijkt de auto bijna klaar. Er zit niets anders op dan te wachten en de inefficiëntie waarmee gewerkt wordt vol afgrijzen te aanschouwen. Er lopen 5 jongens rond die auto’s wassen. De ene stond onze auto al droog te maken terwijl de ander besloot toch nog even flink met de hogedrukspuit er over heen te gaan. Een andere auto wacht geduldig totdat die wordt drooggemaakt, tussendoor maken de heren met hun mobieltje met veel plezier nog een foto van hun werkzaamheden. De eigenaar/opzichter hangt in zijn kantoortje en speelt met zijn telefoon. Als het werk met de hogedrukspuit klaar is wordt de auto droog gepoetst door vier man, wat de ene gedaan heeft wordt vervolgens door de ander nog een keer gedaan, terwijl een groot deel van de auto nog nat is. Na een uur zijn we er klaar mee en geven aan dat de auto weer als nieuw is zo, we betalen N$50 (pakweg 5 euro) en mogen onze route weer vervolgen. De omgeving is mooi en afwisselend om door te rijden, heel groen en bergachtig.

Het laatste stuk naar Waterberg is weer een gravelweg, dat is erg jammer voor onze schone auto !! Het Waterberg gebied wordt vrij snel zichtbaar, de afstand die we dan nog moeten overbruggen tot aan het NWR (een overheidsorganisatie die de nationale parken beheert) resort valt ons tegen. We arriveren iets voor 15.00 uur. De omslachtige bureaucratische invulsessies van allerlei formulieren wordt ook hier gehanteerd.

In dit park wordt gewaarschuwd voor overlast van bavianen: deuren en ramen gesloten houden. Om de taferelen uit Maleisië te vermijden zullen we hier deze keer goed rekening mee houden……  Het park mag niet verkend worden met de eigen auto. Om toch boven op het plateau te komen zijn er twee keuzes, de eerste is een wandeling van twee keer 40 minuten waarbij je de top niet bereikt, de tweede is een game drive van 4 uur voor 90 euro met zijn tweeën waarbij je de top wel bereikt. We kiezen voor de laatste optie maar moeten ons dan snel gaan voorbereiden, half 4 vertrekt men.

Het Waterberg Plateau is 48 km lang, 15 km breed en het ligt 200 m boven het omliggende land. Het park bestaat uit twee delen: een deel is wilderness area, waar de natuur volledig ongerept is, in de andere helft liggen paden en kunstmatige drinkplaatsen waar men dieren kan observeren. Er leven enkele zeldzame dieren zoals roan-, sabel-, en elandantilopen, blauwe gnoe’s, witte en zwarte neushoorns, buffels en dik dick’s.

De game drive start met het feit dat de sleutel van het toegangshek weg is, de chauffeur is woedend. Na een aantal telefoontjes verteld men het probleem op te lossen, hopelijk staat er inderdaad straks iemand bij het hek om open te doen. Wij hadden een rit verwacht naar de top van de berg, waar we een soort rotsachtig plateau dachten aan te treffen met de mogelijkheid tot prachtige uitzichten op de bosrijke omgeving. Helaas bleek dit niet het geval, de hele berg is bosrijk en zelfs zeer dicht begroeid.

De game drive wordt uiteindelijk toch een ordinaire zoektocht naar beesten, hier hebben we ons heel erg in vergist maar proberen er toch maar van te genieten. Gelukkig hebben we Martin bij ons: de chaffeur. Martin is erg enthousiast en heeft er duidelijk veel plezier in om ons over Waterberg en de dieren te vertellen en desgewenst kan er een frisdrankje of zelfs een biertje gedronken worden. Martin legt het verschil uit tussen witte en zwarte neushoorns en legt ons ook uit waarom we in Etosha geen grote groepen olifanten hebben gezien: die trekken in deze tijd naar het moeilijk toegankelijke noorden van Etosha. Vandaar dat we er maar ééntje hebben gezien !!

Hier en daar zien we een paar dieren, zoals een steenbokje, de inmiddels bekende gemsbokken, een paar elandantilopen (de grootste antilopen van Afrika, ze kunnen 750 kg zwaar worden!) en een groep buffels. Maar de dieren zijn hier duidelijk minder gewend aan motoren van auto’s en schieten direct weg als ze ons zien. Iets verder komen we ook nog drie witte neushoorns tegen, ze lopen midden op de weg. Hier krijgen we nog even een mooi beeld van.  Even later zien we een sabel-antiloop, een behoorlijk zeldzaam dier naar men zegt en volgens Martin betaal je ongeveer 40.000 euro als je er een zou willen (en kunnen) kopen …. Als we even uit de auto stappen en een klein stukje lopen zien we dat het een hele groep is en als ze ons in de smiezen hebben, rennen ze er snel vandoor, we tellen er zo’n twintig!

Martin laat ons ook het ‘gieren-restaurant’ boven op de berg zien. Hier doet men een poging om gieren die oorspronkelijk uit dit gebied komen, hier te houden. In het park zijn geen leeuwen of luipaarden, resten van gevangen beesten zijn er dus niet voor de gieren. Men probeert de gieren te houden door af en toe een oud of ziek dier te doden en dan het karkas hier neer te leggen. Deze poging schijnt niet echt te werken, slechts een stuk of 10 gieren zijn niet weggetrokken en meestal wordt het afgeschoten wild door jakhalzen opgegeten. Op de terugweg vragen we Martin nog te stoppen voor een aantal foto’s van de zonsondergang en daarna rijden we het plateau weer af.

In het donker op de weg terug ontwaard zich weer een scala aan beesten langs en over de weg: gemsbokken, kudu’s, uilen en pumba’s, en in de auto worden we geplaagd door allerlei vliegende beesten, we hebben nu overal jeuk …… Om 20.15 uur zijn we terug in het park en hebben we er ook echt genoeg van, wat een lange zit …………………..

We eten nog snel iets in het restaurant, maar dat is ook geen meevaller en we zoeken daarom maar snel ons huisje op. Het huisje lijkt in beslag genomen te zijn door alles wat maar kan kruipen en vliegen, we richten eerst een moordpartij aan voordat we na een douche ons bed in kruipen. Helaas is deze dag en het Waterberg plateau ons een beetje tegengevallen en hadden we achteraf bezien beter in een keer door kunnen rijden naar Windhoek, maar niet getreurd ook die dagen horen erbij….

11 januari 2011
Overige berichten