Faial

Woensdag 24 september 2o25

Vandaag verlaten we Terceira en gaan we naar het volgende eiland: Faial. Een vlucht van nog geen half uur met wederom zo’n leuk propellervliegtuigje. Helaas hebben we een beetje vertraging en is de vlucht zodanig vol dat we niet eens naast elkaar kunnen zitten, maar goed. Het lijkt wel alsof de dame bij het inchecken daar nog het meeste problemen mee heeft en dus zorgt ze meteen dat we voor de terugvlucht wel twee stoelen naast elkaar hebben. Heel lief en exemplarisch voor hoe aardig de meeste mensen hier allemaal zijn en hoe goed ook de klantenservice van Sata Azores Airlines, want die hebben we inmiddels al een aantal keer van alles laten wijzigen en dat gaat iedere keer super soepel!

Net voor de landing zien we door het raampje de enorme berg op het eiland Pico liggen, de hoogste van Portugal. Hier gaan we in principe morgen nog naar toe met de ferry.

Aangekomen op Faial blijkt het heerlijk zonnig weer te zijn en rijden we meteen door naar Vulcao dos Capelinhos. Deze ligt in het Westen van Faial en deze haast buitenaardse omgeving is het gevolg van de meest recente uitbarsting in 1957. Toen is deze vulkaan gedurende maar liefst 13 maanden actief geweest en heeft de plaatselijke vuurtoren en een klein dorpje waar walvisjagers woonden bedolven onder de lava. Het is een machtig mooi gezicht, je waant je op een andere planeet! We trekken echt even de tijd uit voor het bezichtigen van de omgeving en lopen de (soms zeer steile) helling op voor het mooiste uitzicht. Echt adembenemend.

Een ander hoogtepunt van Faial, de Caldeira, laten we voor nu even wat het is, misschien komen we hier morgen nog aan toe, maar nu rijden we via de noordkust langzaam richting Horta, de hoofdstad van Faial en de plek waar we overnachten.

Onderweg stoppen we een aantal keer. Onder andere bij een kerk die bij de laatste aardbeving is ingestort en bij een zeer schattig haventje van waar we een prachtig uitzicht hebben op Pico en de machtige berg. Ook zijn er aantal mensen aan het vissen en die halen met het grootste gemak hele mooie kleine kleurrijke visjes uit het water. De visser noemt het Kingfish en ze schijnen heerlijk te zijn op de barbecue!

Uiteindelijk belanden we in de hoofdstad Horta. Horta is onder zee-zeilers zeer bekend. Hier meren ze namelijk aan als ze vanuit Europa de oversteek maken naar Amerika of het Caribische gebied (of andersom). Dit is dan de laatste halte voor de grote oversteek en hier kunnen ze nog even op adem komen, proviand inslaan of reparaties uitvoeren. Ook veel Nederlanders doen deze haven aan. Het is een goed gebruik om dan op de kademuren een bericht achter te laten. Alle kademuren zijn daarom nu een kleurrijk palet aan allerlei schilderingen. We wandelen even langs de haven en steken naar Porto Pim. Dit is een schilderachtig plekje met een strand en wat terrasjes. Het is eigenlijk een soort baai in de luwte aan de achterkant van de haven. Hier zit ook een voormalige fabriek waar vroeger de gevangen walvissen werden verwerkt. Op de Azoren in het algemeen en met name ook hier en op het eiland Pico, werd veel op walvissen gejaagd. Nog tot eind jaren tachtig! De laatste walvis is nog in 1987 gevangen. Een paar jaar later is de jacht vrij snel vervangen door het kijken naar walvissen met toeristen en inmiddels is dat een bloeiende industrie geworden. Overigens is het feit dat walvisjagers op de uitkijk zaten ten tijde van de grote vulkaan-uitbarsting in 1957 deels de redding voor een aantal geweest. Omdat zij vanaf hun uitkijkpost een aantal uitbarstingen in zee zagen, nadat er al een aantal dagen verhoogde activiteit was ervaren, konden zij de vuurtorenwachters waarschuwen en startte een evacuatie. Er vielen dan ook geen slachtoffers, maar de gevolgen voor het eiland waren hoe dan ook groot en diverse eilandbewoners zijn hierdoor geëmigreerd.

Morgen gaan we met de ferry naar Pico.