Pico en Gabrielle

Donderdag 25 september 2025

Vandaag hebben we gepland om met de ferry van Faial naar Pico te gaan om ook nog even op dat eiland te kijken.

Pico is, anders dan de naam wellicht doet vermoeden, het op een na grootste eiland van de Azoren. Niet dat er veel mensen wonen, maar qua oppervlakte. Het blijkt ook geologisch het jongste eiland te zijn. Het is schijnbaar pas later ontstaan dan de andere eilanden, zo’n 300.000 jaar geleden. Misschien dat er daarom ook nog zo’n enorme vulkaan met een spitse punt is. Dit is de hoogste berg van Portugal: 2.351 meter hoog. Vanaf Faial hebben we er gisteren al een prachtig uitzicht op gehad, nu staan we aan de voet ervan. Je kunt de vulkaan blijkbaar ook relatief eenvoudig opwandelen en dat is wat veel toeristen trekt. Wij zijn dat niet van plan en wilden gewoon even een rondje over het eiland maken en met name een bezoek brengen aan de bijzondere wijnteelt en bijhorend museum.

Maar de voormalige orkaan Gabrielle, die over de Atlantische oceaan onze kant op komt, beïnvloedt op dit moment de weerberichten en daarmee ook onze reisplannen. Oorspronkelijk hadden we om 18:00 gereserveerd om terug te gaan met de boot van Pico naar Horta, maar we hebben een extra reservering gemaakt voor 15:15. Nu hebben we een optie om eerder terug te gaan voor de zekerheid. Het is wel een beetje vreemd. Het weer is namelijk nog helemaal niet zo slecht. Het waait wel stevig, maar nog geen orkaan in zicht.

Het overtochtje met de ferry duurt maar 20 minuten en nadat we aangekomen zijn, rijden we eerst een stukje langs de kust. Zoals overal op de Azoren is dat gewoon prachtig. We zien Faial liggen en ook het eiland Sao Jorge zien we heel goed. We komen onderweg een fel rood molentje tegen. We hebben geen idee wat ooit de functie is geweest, maar het mag toch op de foto.

Vervolgens kiezen we een route door het binnenland. Het is een kilometerslange rechte weg, met een liniaal getekend, en hiermee passeren we de voet van de vulkaan van heel dichtbij. Een hele mooie route. Soms waait het wel enorm, het weer wordt er duidelijk niet beter op.

We besluiten om naar het museum te gaan. Op zich wel bijzonder. In het verleden is men hier namelijk (voornamelijk Verdelho) wijn gaan verbouwen. De vulkanische grond bleek hier geschikt voor te zijn. Ze groeien hier de druiven in hele kleine perceeltjes omgeven door muurtjes van vulkanische stenen. Het ziet er wel vrij rommelig uit. Waar wij gewend zijn aan keurige rijen met druivenranken, lijken de struiken en takken hier gewoon op de grond te liggen.

Het plaatselijke museum geeft wat uitleg over de geschiedenis van de wijnbouw en buiten kun je een blik werpen op de wijngaard. Wat zeer opvallend is dat hier ook veel Drakenbloedbomen (Dragon Trees / Dracaena) staan. En ook een aantal exemplaren waarvan experts geloven dat die al meer dan tweehonderd jaar oud zijn. Blijkbaar komen deze bomen ook hier van nature voor. Wij hebben ze destijds voor het eerst gezien in Namibie, toch een heel ander klimaat.

Na het bezoek aan het museum besluiten we om de terugreis van 15:15 te nemen. De weersvoorspellingen, de berichten die we krijgen van de autoriteiten en het feit dat we nog met een boot moeten, voelt niet echt lekker. Het bootje schommelt op de terugweg ook serieus harder dan op de heenweg, maar het is gelukkig maar een klein stukje. Terug in Horta, tanken we de auto vol en gaan terug naar ons appartement. Morgenvroeg om 8:00 uur zouden we eigenlijk weer vliegen maar we geloven nooit dat dat zal doorgaan. We zijn dan ook opgelucht dat we vrij vroeg in de avond al een bericht krijgen dat onze vlucht is omgeboekt naar begin van de middag. Dat geeft rust.

Na het eten kijken we wat tv en gaan gewoon een beetje op tijd slapen. Hopen dat een en ander mee gaat vallen.